Ze heeft gehuild. In de ogen van de jonge vrouw staan tranen. Op haar wangen is een glinsterend spoortje te zien. Ik kom haar op Nieuwjaarsdag tegen tijdens een wandelingetje door het voedselbos. Waarom huilt ze? Om de vriend die niet langer haar vriend is? Om de vader die er niet meer is, het kind dat er niet zal zijn, de verloren gegane kans, het nieuwe jaar dat zich vol drempels voor haar uitstrekt?
Even later staat ze stil voor het QR-bordje bij een amandelboompje. Ze pakt haar mobiel uit de jaszak van haar lange, blauwe winterjas en scant voorovergebogen de code. Ze zou het volgende kunnen lezen: De bomenlaan langs het pad wordt gevormd door amandelbomen. De amandelboom komt oorspronkelijk voor rond oost-Turkije, Iran, Irak en Turkmenistan. Prunus dulcis is de wetenschappelijke naam van de amandelboom. Prunus is de familienaam van de rozenfamilie. Dulcis betekent zoet.
Zoet, ach zoet… een bos kan een troostrijke omgeving zijn.
Voor het jaar 2021 hebben we veel nieuwe plannen. Zo is er het plan om het aantal QR-bordjes uit te breiden, twintig extra bordjes komen erbij. Er is namelijk nog zoveel te vertellen over wat we allemaal kunnen zien in het voedselbos. Eén van die bordjes zal gaan over wat we nièt kunnen zien, maar slechts kunnen voelen: troost. Als tekstonderdeel stel ik het volgende gedicht van C. Buddingh’ voor:
Modus operandi
hij wilde schrijven ik voel mij
o zo doodongelukkig
maar het kwam niet uit met het rijm
daarom schreef hij toen maar
het leven is heus nog zo kwaad niet