De wethouder verricht de opening door het bord met de plattegrond van het voedselbos te onthullen. Ze is ingenomen met het voedselbos in haar portefeuille. “Er is me al gevraagd waarom ik hier sta en niet de wethouder die groen in zijn portefeuille heeft. Maar dat komt omdat ik wethouder dorpen ben en Leader-gelden worden altijd aangevraagd door de dorpen. Dus jullie hebben hier vandaag een primeur, want dit betrof de eerste Leader-aanvraag uit Emmeloord.” Ze refereert aan het scholierenproject waarmee het vier jaar geleden allemaal begon. “Dat het zich zo ontwikkeld heeft, vind ik heel bijzonder. Vier studenten van Aeres kwamen toen met een idealistisch plan voor een voedselbos naar het gemeentehuis. En nu staat het er gewoon, dankzij het werk van vrijwilligers. Dat past trouwens ook weer bij de Noordoostpolder, dat een aantal burgers die iets willen ook daadwerkelijk iets van de grond krijgen. Menig grote stad zou hier ongelofelijk jaloers op zijn.”
Digni van den Dries, die namens de projectleiding het woord voert, sluit hier bij aan. “Vanwege corona konden we nog weinig doen aan het uiteindelijke doel om mensen dichter bij de natuur en voedselproductie te brengen. Maar we hebben die tijd goed benut om alvast een behoorlijke slag te slaan in de ontwikkeling van het bos. Dat was echt niet mogelijk geweest zonder deze gestaag groeiende vrijwilligersgroep. De energie waarmee zij werken geven mij het vertrouwen dat we al onze doelen met gemak halen.” Met een kwinkslag legt hij vervolgens de relatie tussen natuur, vrijwilligerswerk en welzijn: “Ik heb het gevoel dat jullie gedrevenheid voortkomt uit het werken hier, een soort persoonlijke therapie”. Uitdewilligen legt de link naar de Week tegen Eenzaamheid, wat weer raakt aan een ander doel van het voedselbos, namelijk sociale cohesie. “Vrijwilligerswerk helpt goed tegen eenzaamheid. Dus blijf dit vooral doen, dan help je niet alleen jezelf, maar ook al die mensen die hier komen om van dit bos te genieten.”
Ze sluit af met een persoonlijke educatieve bijdrage. “Ik was hier in het voorjaar en toen zeiden de vrijwilligers: ‘Hier groeit wat, je moet het kunnen eten, maar we weten niet wat het is’. Ik zei: ‘Dat is daslook, daar heb ik mijn tuin vol van staan’. Ieder jaar kook ik voor de oudere mensen in Luttelgeest daslooksoep en -pesto. Iedereen vindt het fantastisch, dus zeg ik: ‘Er staat heel veel, kom maar snijden’, maar niemand doet het. Velen weten niet wat daslook is en wat je ermee kunt doen.” Ze biedt daarom aan in de toekomst een kookworkshop daslook te komen geven in het nieuwe bezoekerscentrum bij het voedselbos.